بچه ها۴

میدونید من

برگشتم دانشگاه و الان هم تایم ناهاره.

برام راحت نیس که درباره اینچیزا زیاد صحبت کنم.

ولی یه حسی میگه که باید بنویسم.

و اون اینه که 

وقتی اول یه راهی هستیم و انگیزه داریم که ادامه بریم میگیم اوکی همچی درست میشه.

طوری نیس که.

ولی وقتی ادامه میدی و به اواسط میرسی میبینی که اولا همچین تحفه ای نیس دیگه. یعنی نه زیاد دیگه پیشرفت میکنی نه دیگه.

یعنی تو جون میکنی ولی اون پیشرفت رو نمیکنی دیگه.

و باید این رو پذیرفتش.

من راستش همه افرادی که بخاطر مشکلات کودکی شون خودکشی کردن رو میفهمم.

میدونی بیشتر رفتار های ادم مشکلات ادم همون موقع شکل میگیره و بقیه عمرت باید جون بکنی تا حتی یه درصد بهتر بشی.

دنیای شتی ای هست؟