اوکی بای

دوباره ارتباط گرفتن برام سخت شده.

دوستم دیشب برگشت وقتی ازش سوال پرسیدم له و لوردم کرد.

گفتش که تو خیلی ادا تنکا درمیاری و دختر ندیدم اینقد تنگ باشه.

والا خودش میگه من با اولین پسری که بهم پیشنهاد بده دوست میشم:/

من حاضر نیستم این کارو بکنم.

و بهش گفتم من نفر قبلیم که باهاش بودم همچی تموم بود و اینا دیگه به چشمم نمیان.

بجز پسرای خوب و جذاب.

پسر بازی هامم ۱۴ ۱۵ سالگی کردم تموم شد.

الان دزگه همه اینا برام مسخره بازیه با پسرای دانشگاه.

ولی واقعا گوه زد به فکر و از دیشب فلج شدم و کاری نتونستم بکنم.

نصف شبی هم بلند شدم اومدم سالن مطالعه عر زدم. اخه این اومد تو ذهنم که همه اون کسشعرایی که ر به من میگفت درست بوده.

ینی من مثل یه وال آبی زندگی میکنم؟

تنها ی تنها ؟

ینی قراره تا همیشه همینجور بمونه؟؟

 

خدایا چیکا کنم؟

بنظرتون با کامی حرف بزنم؟؟